تکنیک wattle and daub یک تکنیک ساختمانی به قدمت خود زمان، مظهر ترکیبی هماهنگ از نبوغ و تدبیر است. این روش باستانی نگاهی اِجمالی به توانایی اجداد ما برای ساختن پناهگاههای محکم و سازگار با استفاده از مصالح در دسترس را ارائه میدهد. بدین ترتیب معماری زمینه گرا و معماری خاک با پیوند گسستناپذیر، بار دیگر پا به میدان رقابت میگذارند. تکنیک wattle and daub آزمون زمان را پس داده و رویکردی پایدار و سازگار با محیط زیست برای بناها را ارائه میدهد که امروزه همچنان الهامبخش معماران و سازندگان است. (پیشتر در مقاله "همه چیز در مورد زمینه گرایی در معماری" به اصول معماری زمینه گرا و ارتباط آن با معماری خاک پرداختهایم.)
تکنیک wattle and daub یا daubed earth یکی از رایجترین و قدیمیترین تکنیکها برای پُرکردن دیوار است. حداقل 6000 سال است که از آن استفاده میشود و هنوز هم به طور قابل توجهی در چندین بخش از جهان محبوبیت خاص خودش را دارد. نمونههای گستردهای از آن را میتوان در سراسر اروپا، بهویژه در فرانسه و انگلیس یافت، برخی از نمونههای آن به عصر آهن (500 - 332 قبل از میلاد) برمیگردد که معمولاً سکونتگاههای دایرهای شکل بودهاند.
در تکنیک wattle and daub الوارهای چوبی به عنوان پایههای عمودی به وسیله یک شبکه (wattle) بافتهشده از شاخههای افقی نازک، درون زمین تثبیت میشوند و توسط خاکی که معمولاً ترکیبی از خاک مرطوب، خاک رُس، ماسه، فضولات حیوانات و کاه است، اندودکاری میشوند (daub) تا با گذر زمان خشک شوند. خاک رُس و گِلT استحکام و دوام را فراهم میکنند و نِیT به عنوان یک اتصال دهنده عمل کرده و عایق محسوب میشود. اندود را با استفاده از ماله یا ابزار گچبری به صورت لایهلایه روی شبکه ترکههای چوبی میزنند تا به ضخامت مورد نظر برسد.
شاخهها معمولاً از مواد انعطافپذیر مانند شاخههای نازک، نِی یا بامبو ساخته میشوند. اندود را میتوان صاف کرد و یا همانطور که هست، رها کرد. البته میتوانیم آن را رنگکرده یا با لایهای از رُس یا آهک روی آن را گچکاری کنیم. مرحله نهایی، نصب سقف است که معمولاً از کاهگل یا سایر مواد طبیعی ساخته شده است.
در برخی از نمونههای به خوبی حفظ شده تکنیک wattle and daub کشف شده است که ادرار اسب به عنوان یک تثبیت کننده موثر در آن استفاده می شده که درجاتی از آن قابلیت ضد آب بودن را نیز به مخلوط اضافه میکرده است.
دیوارهای داخلی سبُک با پرکنندههای گچتخته یا صفحه گچ میان دولایه کاغذ که مانند تخته در دیوارسازی و تیغه سازی به کار میروند، پُر میشوند که در صنعت ساخت و ساز مُدرن بسیار متداول است. البته تکنیک wattle and daub خاصیت عایق فوقالعاده نی یا رُس را ندارد، اما جرم حرارتی خوبی را فراهم میکند.
تکنیک wattle and daub یک تکنیک ساختمانی کمهزینه و پایدار است که میتواند برای ساخت طیف گستردهای از ساختمانها، از خانههای کوچک و سولهها گرفته تا بناهای بزرگ و مراکز اجتماعی استفاده شود. همچنین برای ایجاد دیوارهای باربر، دیوارهای خارجی و دیوارهای داخلی نیز گزینه خوبی محسوب میشود.
ضخامت ساخت در این تکنیک بسته به پروژه و ترکیب مصالح مورد استفاده میتواند متفاوت باشد. با این حال، ضخامت معمولی برای دیوارهای آن حدود 12 اینچ است. ضخامت دیوار بستگی به اندازه و فاصله ترکههای چوبی، ضخامت اندود و تعداد لایههای استفادهشده از آن دارد. اندود معمولاً حدود 3 اینچ ضخامت دارد. در برخی موارد، دو یا چند لایه اندود برای ایجاد دیوار ضخیمتر اعمال میشود.
Sources: Re-thinkingthefuture/ Terraversa/ Designingbuildings