موزه فرهنگی ژانگ‌یان نوسازی به سبکی نوین

روستای ژانگ‌یان در شهر چونگو، در حومه غربی شانگهای واقع شده است. در دهه‌های اخیر، مردم‌نگاری یا دِموگرافی روستا به شدت تغییر کرده و جمعیت جوان به سرعت در حال کاهش است که در نتیجه تخریب روستای اصلی را به همراه داشته! این شهر شامل خانه‌هایی از سلسله چینگ در جمهوری چین و خانه‌های دو یا سه طبقه است که پس از تأسیس جمهوری خلق چین ساخته شده‌اند. به عنوان بخشی از یک سیاست جدید توسعه حومه شهری، روستای ژانگ‌یان، مانند بسیاری از روستاها و شهرهای دیگر در چین، نوسازی و احیا را با آغوش باز پذیرفته است.

موزه فرهنگی ژانگ‌یان نمونه‌ای موفق از مرمت!

"حفظ، رشد و گسترش" استراتژی طراحان برای نوسازی و بازسازی روستای ژانگ‌یان و سایر روستاهای مشابه در چین است. هدف، نه تسلط کامل از طریق بازسازی است و نه ترمیم گذشته با عنوان حفظ آن! بلکه تلاش می‌کند تا توسعه و بستر تاریخ را دنبال کند، نیازها و آگاهی‌های معاصر را در روستا قرار دهد، طرح‌بندی را دوباره سازماندهی کند، بوم‌شناسی تجاری را برنامه‌ریزی کند و در نهایت گفت‌وگویی بین جدید و قدیم ایجاد نماید. به راستی شما با در این پروژه تمامی مفاهیم معماری زمینه گرا را بصورت محسوس، لمس می‌کنید!

حفظ: از آنجایی که بناهای قدیمی، مظهر تاریخ و فرهنگ این روستای باستانی است، آنها باید باقی بمانند و با تقویت و حفظ، بهبود یابند.

رشد: برای ساختمان‌های فرسوده‌ای که فضای داخلی آن‌ها دیگر در دسترس نیست، احیای قسمت‌های تخریب شده به طور موثر، بخش‌های کاربردی را حفظ می‌کند. بنابراین، «جدید» که به طور طبیعی از بافت خود خارج می شود، می‌تواند با «قدیم» همزیستی کند!

گسترش یا بازتولید: ساختمان‌های جدید نشان دهنده یک دوره جدید و به طور خاص عملکردهای جدید هستند. این موزه دارای چندین ساختمان معاصر است که در قسمت‌های خالی سایت ساخته شده‌اند.

موزه فرهنگی ژانگ‌یان و توجه دقیق به جزییات

سایت موزه فرهنگی نمایانگر شجره‌نامه بناهای روستا است. شامل تالار تاریخ دهکده (عتیقه سلسله چینگ)، خانه خانواده ژانگ (خانه ویران اواخر سلسله چینگ) و یک فضای باز است. ساختمان‌های مجاور، ساختمان‌های دو یا سه طبقه مربوط به دهه 1980 و همچنین یک مکان دیدنی مذهبی، معبدی برای پرستش خدای محلی هستند. توجه به سایت در این بنا همانند همه بناهای زمینه گرا اهمیت ویژه‌ای دارد.

به دلیل فرسودگی جدی خانه خانواده ژانگ، تنها دیوار بیرونی توانست حفظ شود که داخل آن سالن نمایشگاه "معاصر" ساخته شده است. در حالی که نوع‌شناسی سنتی، یک دهلیز همراه با سقف‌های شیب‌دار به سمت داخل را نمایش می‌دهد، سالن نمایشگاه جدید همچنین فاصله 30 سانتی‌متری را برای نشان دادن احترام به ساخت و ساز قدیمی حفظ می کند. در مقایسه، تالار تاریخ روستا بهتر حفظ شده است. سازه باربر چوبی داخلی آن تعمیر، دیوارهای جداکننده برداشته و دهلیز اصلی حفظ گردید.

سالن، دومین فضای نمایشگاهی با موضوع «سنت» را در خود جای داده است. معماران، کف را با صفحات آلومینیومی آنودایز شده (فرآیندی است که طی آن یک لایه اکسیدی روی سطح فلز تشکیل می‌شود) بازسازی کردند تا در برابر رطوبت مقاومت کرده و در نتیجه سازگاری فضایی با سالن نمایشگاه قبلی حفظ شود. همچنین باعث روشن شدن و گسترش فضا از نظر جوی نیز می‌گردد. دیوارها، سقف و دهلیز همگی حفظ شده‌اند. در طول تحقیق و بررسی طراحان در تالار تاریخ روستا، آنها متوجه شدند که از لحاظ تاریخی ساختمان دیگری در شمال آن وجود داشته است. بنابراین، سومین سالن نمایشگاه "آینده" از تجدید سایت اصلی ساخته شده است. آلومینیوم آنودایز شده مجدداً استفاده شده و اینبار هم در کف و هم در سقف، که یکنواختی آن حس آینده را به ارمغان می‌آورد، همتایی پویا برای دو نمایشگاه قبلی!

در انتها هم محوطه خارج از سالن سوم نمایشگاه، به عنوان فضای باز نگهداری می‌شود. با حفظ درخت کهنسال و بامبوهای موجود در سایت، یک پاسیو آبی و منطقه تفریحی فضایی برای استراحت و اجتماعی برای روستاییان فراهم شده است. این پروژه به عنوان یک نمونه عالی برای بررسی و پژوهش می‌تواند انتخاب شود زیرا همه چیز در مورد زمینه گرایی در معماری در آن وجود دارد! نظر شما چیست؟

قبلی

1از11

بعدی

Source: archdaily